پیش از این بخش اول زندگی نامه ی آلبرت ایشتین را از نظر گذراندیم.
در ادامه قصد داریم به بخش دوم و پایانی زندگی اینشتین نگاهی بیندازیم و ببینیم چه سرنوشتی برای این دانشمند بزرگ رقم خورد.
ازدواج با السا
السا پیش از ازدواج با اینشتین دو دختر از ازدواج قبلی خود داشت. او تا روز مرگ خود بر اثر مشکلات قلبی و کلیوی در سال ۱۹۳۶، در کنار اینشتین ماند.
اینشتین برای اولین بار در سال ۱۹۱۰ نامزد دریافت جایزه ی نوبل شد، اما ۱۱ سال بعد آن را دریافت کرد
مکس پلانک در حال اهدای جایزه ی جامعه ی فیزیک آلمان به اینشتین در سال ۱۹۲۹
او در سال ۱۹۲۱ به خاطر «خدماتش به فیزیک نظری و علی الخصوص کشف اثر فوتوالکتریک» جایزه ی نوبل فیزیک را از آن خود کرد. اثر فوتوالکتریک درک فیزیک از رفتار نور و نهایتاً ماهیت هستی را تغییر داد. اینشتین بر خلاف اشتباه رایج، جایزه ی نوبل را به خاطر هیچکدام از دو نظریه ی نسبیت خود دریافت نکرد. تمام عواید او از دریافت نوبل نیز به ماریک و دو پسرش رسید.
همه می خواستند درباره نابغه ای که پرافتخار ترین جایزه ی علمی جهان را برده بود بیشتر بدانند
سال ۱۹۲۱، اولین دیدار اینشتین از آمریکا در نیویورک
در ۱۹۲۱ و ۱۹۲۲، اینشتین درباره ی نظریه های معروفش سخنرانی هایی در سرتاسر جهان از جمله ژاپن، آمریکا، فرانسه و … ایراد کرد. او به هر کجا که می رفت، با استقبال گرم مواجه می شد. اینشتین در مدت اقامتش در ژاپن، در کاخ امپراطوری با امپراطور آن کشور و همسرش دیدار کرد. او دیگر یک کارمند بی نام و نشان اداره ی ثبت اختراعات نبود، بلکه دانشمند مشهوری بود که نامش همه جا مترادف نبوغ قرار می گرفت.
اینشتین اندکی پس از دریافت جایزه ی نوبل، به سراغ پژوهش درباره ی نظریه ی میدان واحد رفت
سال ۱۹۲۹
او در تلاش برای دستیابی به نظریه ای برای همه چیز اغلب تنها بود، چرا که دانشمندان دیگر مشغول بررسی مکانیک کوانتوم بودند؛ حوزه ی جدیدی که اینشتین خودش به ایجاد آن کمک کرده بود. اما او از کامل نبودن نظریه ی مکانیک کوانتوم راضی نبود و در نتیجه شروع کرد به بررسی موضوع بزرگتری که چهار حوزه ی اصلی فیزیک یعنی الکتریسیته، مغناطیس، مکانیک کوانتوم، و جاذبه را به هم پیوند می داد.
او ۷ سال تمام به تحقیقات خود ادامه داد
و این بار آمادگی آن را پیدا کرد که نظریه ی واحد خودش را ارائه دهد. تمام دنیا منتظر چنین لحظه ای بود. اینشتین در سال ۱۹۲۹ اولین بخش از نظریه ی همه چیز را منتشر کرد و در نتیجه ی آن عکسش روی جلد مجله ی تایم چاپ شد. این اولین بار از پنج باری بود که عکس اینشتین روی جلد مجله ی تایم رفت.
اما نظریه ای که او مطرح کرده بود نقاط تاریکی داشت که دانشمندان دیگر روی آنها دست گذاشتند. این موضوع نشان می داد این نظریه ای نبود که اینشتین می خواست و تا آخر عمر به دنبالش بود. گفته می شود اینشتین در آخرین شب زندگی اش معادلاتی روی کاغذ نوشت که آخرین تلاش وی برای رسیدن به نظریه ی بزرگش بود. جستجوی بی نتیجه ی وی به دنبال این نظریه، بزرگترین دانشمندان قرن گذشته را نیز درگیر خود کرد.
کمی پس از انتشار نظریه میدان واحد در سال ۱۹۲۹، اینشتین به عنوان هدیه ی ۵۰ سالگی اش اقامت آلمان را دریافت کرد و در گوشه ای دنج در شمال آلمان مستقر شد
شهر برلین به عنوان هدیه ی پنجاه سالگی، اینشتین را در خانه ای روستایی کنار دریاچه ای در نزدیکی پایتخت پذیرا شد. او با اینکه هیچگاه شنا کردن را یاد نگرفت، به خاطر علاقه ای که به قایق سواری داشت با خوشحالی این پیشنهاد را پذیرفت. اما مدت زیادی در آن خانه ی روستایی زندگی نکرد.
او در سال ۱۹۳۳ با به قدرت رسیدن آدولف هیتلر در آلمان نازی، به آمریکا مهاجرت کرد
اینشتین در حال دوچرخه سواری در سانتاباربارا، سال ۱۹۳۳
با به قدرت رسیدن دولت جدید در آلمان، آلبرت اینشتین شغل خود را از دست داد. او در نهایت در اکتبر ۱۹۳۳ به ایالات متحده مهاجرت کرد و در دانشگاه پرینستون آمریکا مشغول به کار شد. او ۲ سال بعد برای آمریکا درخواست شهروندی داد و درخواست وی در سال ۱۹۴۰ پذیرفته شد.
اینشتین در آمریکا به صراحت از حقوق مدنی دفاع می کرد
او پس از مهاجرت به آمریکا و استقرار در نیوجرسی، خیلی زود متوجه جدا سازی سیاهپوست ها و سفیدپوست ها در مدارس و سینما ها شد. او این عناصر نژادپرستانه ی فرهنگ آمریکا را «بد ترین بیماری» این کشور خواند و برای مقابله با نژادپرستی آمریکایی، آشکارا با افریقایی تبار ها رابطه ی دوستانه برقرار و انجمن ملی پیگیری حقوق رنگین پوستان را حمایت می کرد. اما در اواخر دهه ی ۱۹۳۰ مشکل دیگری هم وجود داشت که اینشتین از آن مطلع بود: شکافت هسته ای.
یک ماه پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، اینشتین در دوم آگوست ۱۹۳۹ نامه ای دو صفحه ای به فرانکلین روزولت، رئیس جمهور وقت آمریکا نوشت. روزولت آمریکا را در مقابل نازی ها وارد مسابقه ی تسلیحات اتمی کرده بود
امضای آلبرت اینشتین در گوشه ی سمت راست پایین تصویر قابل مشاهده است
اینشتین به روزولت هشدار داده بود که یک زنجیره ی عظیم متشکل از واکنش اتمی موادی نظیر اورانیوم می تواند به ساخت «بمب های جدیدی با قدرت تخریب بسیار زیاد» (بمب اتم) منجر شود. او در نامه ی خود به روزولت نوشت: «تنها یک عدد از این نوع بمب، در صورتی که با یک شناور حمل و در بندری منفجر شود، به راحتی می تواند کل آن بندر را به همراه بخشی از منطقه ی اطرافش نابود کند». او مدتی بعد شخصاً با رییس جمهور آمریکا ملاقات کرد تا در مورد دورنمای ساخت بمب اتم با جزئیات بیشتری با وی صحبت کند. دو سال بعد و پس از نامه نگاری های متعدد اینشتین، دولت آمریکا «پروژه ی منهتن» را به راه انداخت. پروژه ی مذکور طرح دولت آمریکا برای طراحی و ساخت مخرب ترین سلاح آن زمان بود.
با اینکه نامه ی اینشتین پروژه منهتن را کلید زد، خودش جنگ را نوع دیگری از «بیماری» می دانست و کاملاً مخالف استفاده از تسلیحات اتمی بود
صلاحیت اینشتین برای کار روی پروژه ی منهتن توسط اداره ی اطلاعات ارتش آمریکا رد شد. اداره ی یاد شده او را خطری بالقوه برای امنیت این پروژه می دانست. دانشمندانی که روی این پروژه مشغول به کار بودند نیز از صحبت کردن با او منع شده بودند. او بعد ها اعتراف کرد اگر می دانست آلمان ها در ساخت بمب اتم ناکام می مانند، هیچگاه پای نامه ای که برای روزولت نوشت را امضا نمی کرد. او زمانی در جای دیگری نوشت: «کشتن انسانها در زمان جنگ، از نظر من کمتر از آدمکشی در شکل معمول آن نیست».
او در تمام سال های دهه ۱۹۴۰ تا زمان مرگش به انتقاد از نژادپرستی و استفاده از تسلیحات اتمی ادامه داد، اما سرگرمی های خاص خودش را هم داشت
اینشتین در سال ۱۹۵۰، پس از پذیرش عضویت در کلوپ استعمال کنندگان پیپ مونترئال اعلام داشت: «پیپ کشیدن به قضاوتی به دور از هیاهو و بی طرفانه در تمام امور انسانی کمک می کند». او در نهایت به درخواست پزشک معالج خود پیپ را کنار گذاشت. راجر شرمن در این باره می گوید: «او خودش دوست نداشت پیپ را کنار بگذارد و اکثر مواقع پیپ خالی را روی لبش می گذاشت و آن را در دهانش این طرف و آن طرف می کرد».
«من دِین خودم را ادا کرده ام. وقت رفتن است»
میز کار اینشتین در دانشگاه پرینستون پس از مرگش
اینشتین در روز هفدهم آپریل ۱۹۵۵ بر اثر آنوریسم آئورت شکمی، به مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون واقع در نیوجرسی منتقل شد. او با گفتن این جملات از تحت درمان قرار گرفتن اجتناب کرد: «طولانی کردن زندگی به صورت مصنوعی، مزه ای ندارد. من دِین خودم را ادا کرده ام. وقت رفتن است. باشکوه خواهم رفت». صبح روز بعد، آلبرت اینشتین در سن ۷۶ سالگی جان خود را در خواب از دست داد.
اما دنیا دست بردار نبود
به گفته ی برایان بورل، نویسنده ی کتاب «کارت پستال هایی از موزه ی مغز»، «اینشتین نمی خواست کسی روی مغزش تحقیق و یا آن را تا حد عبادت ستایش کند. او در مورد بقایای خود توصیه های مشخصی داشته است. او خواسته بدنش سوزانده شود و خاکستر آن مخفیانه در جایی پخش شود تا کسی از وی بُت نسازد».
با این حال، دکتر توماس هاروی مغز اینشتین را بدون داشتن اجازه از وی بیرون آورد و آن را برای بررسی های بیشتر به ۲۴۰ قسمت برش داد.
مغز آلبرت اینشتین در حال حاضر در مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون نگهداری می شود.
نظری برای این خبر ثبت نشده است .
مشهد - بلوار شهید دستغیب - نبش بیستون - مجتمع تک - طبقه اول - واحد 215
عضویت در کانال تلگرام